Εν χώρο αναμονής

Η μουσική π'ακούγεται, είναι παιχνιδιάρα
Παίζουνε βιολιά, πνευστά ταμπούρλα και τιλάρα.

Νταλάρας δεν θα ειναι, μα ούτε Σφακιανάκης
Λες να 'ναι Σοπέν, ή Γιάννης Σαββιδάκης;

Ας βάλουμε τα πράματα κάτω να το βρούμε
Μην κάνω κάνα λάθος και παρεξηγηθουμε:

Έχει μελωδία, σαν των Πλατρών αηδόνι
Μοιάζει με ιστορία τραγουδιού του Κελαηδώνη

Ο Ρυθμός σε συναπέρνει, χαλαρώνει,
ταξιδεύει
Συμμετέχεις στην σονέτα, και η νότα σε χαϊδεύει

Σαν σκηνή από καρτούν, του Τόμι και του Τζέρι
Σαν βγαίνει η μιλόπιττα απ' το φούρνο στο πανέρι

Και τώρα ζωντανεύει, πηδικτουλης, τρεχαντήρι,
Σαν κυνήγι θύτη θύμα, σαν νερό στο στραγγιστηρι.

Και ξάφνου σταματάει, και μιλά ο εκφωνητής
"welcome to Rik 3" λέει ο ποιητής.

For 45 minutes θα παίζει αυτός ο ήχος,
Μα το χάλασες ρε φίλε, και με έριξες στο ψύχος

Είχα ζωγραφίσει στο μυαλό μου μπαλαρίνες,
να χορεύουν στο ρυθμό και να τρέχουν σαν τις χήνες.

Και πουφ εξαφανίστηκαν,  σαν μαγική παραστα
Κι αφού ο στίχος τσιατισε... ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑ (τα μαλλιά μου κάνω ράστα)

Θυμάσαι που το γράψαμε, πολλά παλιά μια νύχτα
Μετά από πολλή ποτό, μα δεν είμασταν πίττα...

Όπα, με φωνάζουσιν, dear Mr teleeee...
λέει η νοσοκόμα με τις σέξι ροζ δαντέλες

Ήρτεν η σειρά μου να πάω στο γιατρό,
πάνω που πάει να λήψει η πατάρια στο κινητό...

Αριβετέτσι φίλοι μου, πάω να με εξετάσουν
γιατί ετούτες οι τζιεγκές εν λαλούν να πνάσουν...

Ω Μορφεύς

Ο δείκτης ο μικρός, δείχνει βράδυ ώρα τρείς

κι όσο κι αν σε φωνάζω, δεν λες να εμφανιστείς.

Να 'ρθείς να με αγκαλιάσεις, Θέα των κοιμησμένων

ω γλυκιά μου Πασιθέα μάνα των ονειρεμένων.

Πάρε με μαζί σου, σε τόπους μακρινούς, 

σε κόσμους χαλαρώτητας, σε χώρους μαγικούς.

Κάνε μου τη χάρη, κι εγώ θα σε ανταμείψω, 

λάδι, γη και ύδωρ σου προσφέρω να σε ρίξω.

Μα εσύ δε με ακούς, και ο δείκτης πήγε έξι, 

ο κόκορας λαλεί κι ο ήλιος πα να φέξει.

Και κει που πήρα απόφαση πως μάτι δεν θα κλείσω, 

ο γιος σου ανεφάνει με μαλλί μακρύ και ίσιο.

Ω Τελε, η μητέρα μου με έστειλε για σενα, 

στα όνειρα να μπεις, γοργά σαν Άϊρτον Σένα. 

Συγνώμη καθυστέρησα σε κάτι Λοτοφάγους, 

τα πίναμε, τα σπάγαμε σαν τους ανθρωποφάγους.

Μα τέρμα η καθυστέρηση, όχι άλλα λόγια, 

κλείσε τα ματάκια σου, μη βλέπεις τα ρολόγια.

Και ξάφνου είναι δέκα και ξυπνάω, χασμουργιέμαι, 

το μυαλό κενό και γω να αναρωτιέμαι. 

Λες να είναι αλήθεια, σε είδα όντως, πες μου, 

ή μήπως σε ονειρευτηκα, δεν ξερω, βαλισευ μου.

Ας μην το ψάξω άλλο, θα σε ευχαριστήσω, 

και θα σηκωθω, καφέ γλυκί να ψήσω. 

Με σούπερ συνταγη, που πήρα απ'τα σκουμπριά, 

τα μισά τα ψάρια, που ραπαρουν με πρωτιά!

Και λοκιν, θα κάνω στο μπλοκ το ριμολόγο, 

να βάλω αυτούς τους στίχους στο γραπτό το λόγο.