Ω Μορφεύς

Ο δείκτης ο μικρός, δείχνει βράδυ ώρα τρείς

κι όσο κι αν σε φωνάζω, δεν λες να εμφανιστείς.

Να 'ρθείς να με αγκαλιάσεις, Θέα των κοιμησμένων

ω γλυκιά μου Πασιθέα μάνα των ονειρεμένων.

Πάρε με μαζί σου, σε τόπους μακρινούς, 

σε κόσμους χαλαρώτητας, σε χώρους μαγικούς.

Κάνε μου τη χάρη, κι εγώ θα σε ανταμείψω, 

λάδι, γη και ύδωρ σου προσφέρω να σε ρίξω.

Μα εσύ δε με ακούς, και ο δείκτης πήγε έξι, 

ο κόκορας λαλεί κι ο ήλιος πα να φέξει.

Και κει που πήρα απόφαση πως μάτι δεν θα κλείσω, 

ο γιος σου ανεφάνει με μαλλί μακρύ και ίσιο.

Ω Τελε, η μητέρα μου με έστειλε για σενα, 

στα όνειρα να μπεις, γοργά σαν Άϊρτον Σένα. 

Συγνώμη καθυστέρησα σε κάτι Λοτοφάγους, 

τα πίναμε, τα σπάγαμε σαν τους ανθρωποφάγους.

Μα τέρμα η καθυστέρηση, όχι άλλα λόγια, 

κλείσε τα ματάκια σου, μη βλέπεις τα ρολόγια.

Και ξάφνου είναι δέκα και ξυπνάω, χασμουργιέμαι, 

το μυαλό κενό και γω να αναρωτιέμαι. 

Λες να είναι αλήθεια, σε είδα όντως, πες μου, 

ή μήπως σε ονειρευτηκα, δεν ξερω, βαλισευ μου.

Ας μην το ψάξω άλλο, θα σε ευχαριστήσω, 

και θα σηκωθω, καφέ γλυκί να ψήσω. 

Με σούπερ συνταγη, που πήρα απ'τα σκουμπριά, 

τα μισά τα ψάρια, που ραπαρουν με πρωτιά!

Και λοκιν, θα κάνω στο μπλοκ το ριμολόγο, 

να βάλω αυτούς τους στίχους στο γραπτό το λόγο.